Prakash Dahal, Sakar Dahal, Son of Chairman Prachanda
 

देशमा तानाशाही पञ्चायती व्यवस्थाका विरुद्ध जनताको आन्दोलन दिन प्रतिदिन विकसित हुँदै थियो । २०३६ सालको ऐतिहासिक जनआन्दोलनले निर्विकल्प भनिएको पञ्चायती तानाशाहीलाई बहुदलको विकल्पसहित जनमत संग्रहमा जान तात्कालीन राजालाई बाध्य पारेको थियो । धाँधली र षड्यन्त्रका बलमा कथित सुधारिएको पञ्चायती व्यवस्थालाई विजयी देखाए पनि जनताको आन्दोलन रोकिनुको सट्टा झन्पछि झन् प्रवल बन्दै गइरहेको थियो ।

कम्युनिष्ट आन्दोलन र बहुदलका पक्षधर नेता, कार्यकर्ता र समर्थक जनतामाथि धरपकड, दमन र राज्य आतङ्क कथित जनमत संग्रहपछि पनि बढ्दै गइरहेको थियो । त्यतिबेला कम्युनिष्ट आन्दोलनमा सक्रिय युवा कार्यकर्ताहरु भएकै कारण मलाई गिरफ्तार गर्ने प्रयासमा पुलिस प्रशासनले पटक–पटक घर खानतलासी गर्ने, पुस्तक पत्रपत्रिकादेखि मेरा पढाइका सर्टिफिकेट र नागरिकताको प्रमाण–पत्रसमेत कब्जा गर्ने तथा मेरा पिता मुक्तिराम दाहाललाई छोरा नबुझाए मार्ने धम्कीसमेत दिइने गरेकाले परिवारमा आतङ्कको स्थिति थियो ।

२०३८ सालको जनमत संग्रहपछि म आफू पूर्ण रुपले भूमिगत र पूर्णकालीन रुपमा पार्टी काममा सक्रिय भइरहेको थिएँ । पार्टीको एक ऐतिहासिक केन्द्रीय बिस्तारित बैठकमा सहभागी हुन म पहिलोपटक भूमिगत रुपले नै भारतको अयोध्यामा गएको थिएँ । अयोध्या प्लेनमका रुपमा चर्चित त्यो बैठकबाट कार्यक्षेत्रमा फर्कने क्रममा मलाई साथीहरुले घरमा छोरा जन्मिएको समाचारसहित बधाई दिएपछि मात्र मैले त्यो खबर थाहा पाएको थिएँ ।

देशको यही राजनीतिक परिवेश र परिवारको यही वातावरणमा २०३८ साल अषाढ १७ गते चितवन भीमसेन नगरपालिकामा प्रकाश दाहालको जन्म भएको हो । प्रकाशभन्दा अगाडि ज्ञानु, रेणु र गङ्गाका रुपमा तीन छोरीहरु ८, ५ र ३ वर्ष उमेरका मात्र थिए ।

Comrade Prachanda, Chairmanm of the Communist Party of Nepal (NCP) and former Prime minister of Nepal and Supreme Commander of the ten years Peoples' war in Nepal.
अध्यक्ष क. प्रचण्ड

पार्टी कामको आवश्यकता र परिवारका अन्य सदस्यहरुलाई राज्य आतङ्कबाट सुरक्षित राख्नुपर्ने आवश्यकता माथिसमेत ध्यान दिई २०४८ सालको पञ्चायतविरोधी आन्दोलन र चर्चित बमकाण्डपछिको वातावरणमा अंशवण्डासहित मेरो परिवार नारायणगढको क्षेत्रपुरमा बसाई सर्यो । देशभरिका नेता, कार्यकर्ताहरुको निरन्तर आवत–जावत, भेला, बैठकहरुको तीब्रता तथा अभाव र गरिबीको निकै चर्को दवावका बीचमा प्रकाश दाहालको प्रारम्भिक शिक्षा नारायणगढकै बालकुमारी विद्यालयमा आरम्भ गरियो ।

प्रकाश दाहाल बालककालमा अत्यन्त सोझो, इमान्दार र लजालु स्वभावका हुनुका साथै बुबा–आमा र ठूलाबडाले अह्राएको काम तत्परताका साथ पूरा गर्ने चरित्रका थिए । नारायणगढको सुगमताका कारण देशभरिका पार्टी नेता र कार्यकर्ताहरुको केन्द्रीकरण र उनीहरुको विशेष सहयोग, सदभाव र प्रेमका साथ प्रकाशको बचपन पार्टीकै बच्चाका रुपमा बित्दै गयो । स्वभावैले त्यो परिवेशले प्रकाशका लागि स्वतः राजनीतितिर आकर्षित र प्रशिक्षित बन्ने अवसर दियो ।

उपरोक्त पृष्ठभूमिमा प्रकाशको पहिलो स्वतःस्फूर्त राजनीतिक सक्रियता २०४६ सालको ऐतिहासिक जन–आन्दोलनको बेला पञ्चायतका विरुद्ध बजारबाट पार्टीका झण्डा बटुलेर घरमा ल्याएर गाड्ने र पुलिस–प्रशासनलाई चुनौति दिने रुपमा देखियो । ८/९ वर्षको बच्चा भए पनि पञ्चायतविरोधी आन्दोलनमा कुनै न कुनै रुपमा उनको सहभागिता रहि नै रह्यो । जनआन्दोलनको सफलताका रुपमा ३० वर्षे पञ्चायतको अन्त्य र बहुदलको स्थापनापछिको उत्साहको वातावरणले प्रकाशलाई पार्टी र आन्दोलनप्रति एवं बुबाले समातेको बाटोप्रति अझ गहिरो विश्वाससहित उत्साह थपिँदै गयो ।

२०४६ सालको ऐतिहासिक जन–आन्दोलनको सफलतापछि पार्टीको महामन्त्रीका हैसियतले विभिन्न कम्युनिष्ट समूहहरुका बीचमा पार्टी एकताका लागि गरिएको पहलको परिणामस्वरुप तात्कालीन ने.क.पा. (मशाल), ने.क.पा. (चौ.म.), सर्वहारावादी श्रमिक संगठन र ने.क.पा. (मसाल) मिलेर ने.क.पा. (एकता केन्द्र) गठन भयो । ने. क.पा. (एकता–केन्द्र) को पनि म महासचिव निर्वाचित भएपछि पार्टीकै आवश्यकता र निर्णयअनुसार हाम्रो परिवार २०४६ सालमा ललितपुरको सौगलस्थित निरञ्जन गोविन्द वैद्यको घरमा रहेको पार्टी कार्यालयमै रहने गरी बसाई सर्यो । मावली घरमा रहेर पढिरहेकी माइली छोरी रेनुबाहेक ज्ञानु, गङ्गा र प्रकाश २०४६ सालदेखि ललितपुरकै एक सामुदायिक विद्यालयमा भर्ना गरिए । र, त्यहीँ पढ्न थाले । अर्धभूमिगत रुपमा रहेको पार्टी नेतृत्वका लागि आवश्यक पर्ने साना–तिना व्यवहारिक कार्यमा निकै सक्रियता र तत्परताका साथ काम गर्नु प्रकाशको २०४८ देखि २०५२ सालसम्मको झण्डै दिनचर्या बन्न गयो ।

२०४९ सालमा हाम्रो बसाई सौगालबाट ललितपुरको कुम्भेश्वरमा (पार्टीका तत्कालीन एक मात्र जीवित संस्थापक क. नरबहादुर कर्माचार्यको विशेष संरक्षणमा रहने गरी) सारियो । क. नरबहादुर कर्माचार्य र उहाँका परिवारका सबै सदस्यहरुको विशेष प्रेम, सद्भाव र सहयोगका कारण हाम्रो कुम्भेश्वर बसाई पनि विशेष सुखमय र फलदायी रह्यो । नरबहादुर कर्माचार्यले प्रकाशलाई सानो भएकाले विशेष माया गर्ने, ठट्टा–मजाक गरेर हसाउने, बजार घुम्न लिएर जाने, मीठो मीठो खाजा खुवाउने गरेका कारण प्रकाशको क. नरबहादुर कर्माचार्य र उहाँको सिङ्गै परिवारप्रति विशेष सम्मानपूर्ण अनुराग रहन गएको थियो ।

२०५१ सालको मध्यवधि निर्वाचनको बहिस्कारपश्चात् पार्टी सम्पूर्ण रुपले जनयुद्धको तयारीमा केन्द्रित भएको थियो । तयारीको यो समग्र प्रक्रियामा अनिश्चयको आशङ्कामिश्रित रोमाञ्चकारी सहभागिता सिङ्गो परिवारको रहेको थियो । १३-१४ वर्षको बालक प्रकाश भने तयारीको यो समग्र प्रक्रियालाई नजिकबाट बडो उत्साहका साथ नियालिरहेको सजिलै बुझ्न सकिन्थ्यो । जनयुद्धको पहल गर्ने दिन नजिक आउँदै जाँदा आकस्मिक रुपमो हाम्रो परिवार कुम्भेश्वर छोडेर भूमिगत रहन अन्यत्र सर्यो । कुम्भेश्वरमा क. नरबहादुर कर्माचार्यलाई मात्र आकस्मिक रुपले हामी कहाँ र किन सर्यौं भन्ने जानकारी थियो । क्रान्तिप्रतिको निष्ठा एवं म र मेरो परिवारप्रतिको प्रेम र विश्वासका कारण क. नरबहादुर कर्माचार्यले औपचारिक रुपमा एउटै पार्टीमा नरहे पनि गोपनियता र सुरक्षा बनाई राख्न निकै ठूलो र ऐतिहासिक सहयोग गरिरहनुभयो । यो प्रेम र विश्वास पछिल्लो पार्टी एकता हुँदै मृत्युपर्यन्त क. नरबहादुर कर्माचार्यले कायम राख्नुभयो । हाम्रो सिङ्गो पार्टी र परिवार उहाँको यो मानवीयताप्रति उच्च सम्मान र श्रद्धा राख्दछ ।

प्रकाश ३/४ वर्षको हुँदासम्म म भूमिगत रुपमा मिलाएर मात्र गाउँको घरमा जाने गर्दथें । घरमा गएको बेला बुबा फेरि गइहाल्छ कि भनेर प्रकाश भने खाना खाएर बाहिर चुठ्न जाँदासमेत मेरो हात छोड्दैनथ्यो । म बाहिर जाने थाहा पाएमा रुनु, कराउनु र पछि लाग्नु उसको विशेषता नै थियो । यसै क्रममा एकपटक तीन वर्षको नहुँदै मैले उसलाई लिएर भारतको नौतनवामा क. मोहनविक्रम सिंहसँगको भूमिगत बैठकमा गएको थिएँ । राति उठेर ऊ रुन थालेपछि क. मोहनविक्रम सिंहले केरा दिएर फकाई, फुल्याई सुताएको घटना मेरा लागि अविस्मरणीय रहेको छ ।

चितवन रहँदासम्म मिलाएर घरमा आउने जाने प्रक्रिया काठमाडौं सरेपछि अन्त्य भएको थियो । ललितपुरमा रहँदाको करीब ६-७ वर्ष परिवार प्रायः सँगै रहने वातावरण बन्यो । तर, जब जनयुद्धको पहल गरियो, तब फेरि एकपटक परिवार छोराछोरीसँगको भेट पनि दुर्लभजस्तै हुन थाल्यो । जनयुद्धको पहलसँगै परिवार पनि भूमिगत हुनुपर्ने अवस्था आयो ।

जनयुद्धको प्रारम्भिक दिनमा छोराछोरीलाई ललितपुरबाट सारेर काठमाडौं एक सामुदायिक विद्यालयमा भर्ना गरियो । केही महिना पढाई गरेपछि प्रायः विद्यालयहरुमा ‘दाहाल’ थर भएका विद्यार्थीहरुमाथि पुलिस प्रशासनको निगरानी बढ्न थाल्यो । प्रकाश, गङ्गा पढिरहेको नयाँ स्कूलमा पनि सोधपुछ हुन थालेपछि सुरक्षाको दृष्टिले परिवारका सदस्यहरुलाई पनि पूर्ण रुपले भूमिगत लैजानपर्ने अवस्था देखा पर्न थाल्यो ।

ठूली छोरी ज्ञानुको विवाह जनयुद्धको अन्तिम तयारीकै समयमा गरिसकिएको थियो । पढ्दै गरेका दुई छोरी रेनु र गङ्गाको विवाह पार्टीको निर्णयअनुसार २०५३ साल माघमा एकै दिन गरियो । सुरक्षा र अन्य व्यवहारिक पक्षलाई पनि ध्यान दिएर प्रकाशलाई अध्ययनका लागि माइली दिदी रेनुसँग राख्ने निर्णय गरियो । रेनुको विवाह भारत प्रवासमा काम गर्ने पार्टीका एक जिम्मेवार नेता टेक बहादुर पाठकका छोरा अर्जुन पाठकसँग गरिएको थियो । त्यतिबेला क. टेक बहादुर पाठक भारत पञ्जाबको जलन्धरकै एक बैंकमा काम गर्नुहुन्थ्यो । र, जलन्धरमा उहाँको एउटा सानो घर पनि थियो । यो सबै पक्षलाई विचार गरी प्रकाशलाई जलन्धरकै एक विद्यालयमा भर्ना गरियो । त्यहीबाट उसले मेट्रिक पास गरेर इन्टरमिडिएटसम्म अध्ययन गर्ने अवसर जुर्यो ।

यस बीचमा जनयुद्ध निकै तीब्र गतिमा विकसित भइरहेको थियो । जनमुक्ति सेनामा भर्तीको क्रम पनि बढिरहेको थियो । यस परिस्थितिमा स्वभाविक रुपले प्रकाशमा पनि पूर्णकालीन बन्ने, जनमुक्ति सेनामा भर्ती हुने र लडाइँको मोर्चामा जाने ईच्छा तीब्र बनेर आयो । करीब २० वर्षको उमेरमा प्रकाशलाई जनसेनामा भर्ती गरी आधारभूत तालिम दिने कार्य सम्पन्न गरियो । प्रकाश अब कलेजको होइन, जनमुक्ति सेनाको एक योद्धामा रुपान्तरित भइसकेको थियो ।

यता पार्टी हेडक्वार्टरको सुरक्षा, सञ्चार व्यवस्थापन र अन्य कामहरु निकै नै जटिल र चुनौतीपूर्ण बन्दै गइरहेको थियो । त्यो अवस्थामा पार्टी हेडक्वार्टर र जनमुक्ति सेनाको हेडक्वार्टर (जसमा अध्यक्षपछि नन्दकिशोर पुन ‘पासाङ’ प्रमुख हुनुहुन्थ्यो) को निर्णयअनुसार प्रकाशलाई हेडक्वार्टरकै सुरक्षामा खटाउने निर्णय गरियो । यो निर्णयप्रति प्रकाश त्यति धेरै खुसी भने थिएनन् । उनको ईच्छा युद्धमोर्चामा नै सहभागी हुने थियो । तर, एक बफादार योद्धाका नाताले निर्णय पालन गरी हतियार बोकेर हेडक्वार्टरको सुरक्षामा आफ्नो हिस्साको ड्युटी पालना गर्न भने प्रकाशले कुनै कसर बाँकी राखेनन् । यस प्रकारको सुरक्षा जिम्मेवारीबाहेक सञ्चार व्यवस्था लगायत कार्यालय व्यवस्थापनमा प्रकाशको निकै ठूलो सहयोग रहेको थियो । प्रकाशको सक्रिय योगदानको अभावमा हेडक्वार्टरको कार्यसम्पादन जुन गुण र स्तरको रह्यो, त्यो सम्भव नै थिएन ।

यसरी पार्टी हेडक्वार्टरमा काम गरिरहेको सिलसिलामा नै प्रकाशको पार्टीका अर्का बरिष्ठ नेता र मेरा एक घनिष्ट सहयोद्धा क. पोष्टबहादुर बोगटीको छोरी प्रभा बोगटीसँग चिनजान, भेटघाट र छलफल कामकै सन्दर्भमा बढ्दै गइरहेको थियो । कतिपय साथीहरुको सुझाव समेतका आधारमा पोष्टबहादुर र मेरो परिवार समेतको सल्लाहमा प्रकाश र प्रभा सहमत भई जनयुद्धको अन्तिम चरणतिर भूमिगत रुपमा नै उनीहरुको विवाह भयो । विवाहपश्चात् पनि पार्टी र आन्दोलनका काममा उनीहरुको सक्रियता बढी नै रह्यो । १२ बुँदे समझदारी एवं शान्ति प्रक्रियाको तयारीको क्रममा नेपाली काँग्रेसका तत्कालीन सभापति गिरिजाप्रसाद कोइराला र ने.क.पा. (एमाले) का तत्कालीन महासचिव माधवकुमार नेपालसँग नियमित र जीवन्त सम्पर्क सम्बन्ध बनाउने काममा प्रकाशको निकै जोखिमपूर्ण र असाधारण भूमिका रहेको छ । रोल्पा, रुकुमका गाउँबस्तीबाट होओस् वा भारतका विभिन्न शहरबाट त्यस प्रकारको नियमित र जीवन्त सम्पर्क बनाउन प्राविधिक दक्षतासहित साहसपूर्ण पहलले गर्दा १२ बुँदे समझदारी कायम गराउन अदृष्य रुपमा प्रकाशको भूमिका अविस्मरणीय रहन गयो । १९ दिनको ऐतिहासिक जनआन्दोलन, विस्तृत शान्ति सम्झौता, संविधान सभाको निर्वाचन र सङ्घीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्रको घोषणासम्म पनि प्रकाशको भूमिका सुरक्षा, सञ्चार र कार्यालय व्यवस्थापनका दृष्टिले सम्वेदनशील र जिम्मेवारपूर्ण रहिरह्यो ।

शान्ति प्रक्रियामा आइसकेपछि मात्र प्रकाशको आमा सीतामार्फत् मलाई थाहा भयो कि प्रकाश र प्रभाको बीचमा कुनै शारीरिक सम्बन्ध हुन सकेको छैन । भित्रभित्रै त्यसको तनावमा प्रकाश परिरहेको रहेछ । त्यो तनावपूर्ण स्थितिको अन्त्य गर्न मेरो र पोष्ट बहादुर बोगटीको परिवार आपसी सल्लाहमा नै प्रकाश र प्रभा दुवैको असल साथी बन्ने तर दाम्पत्य जीवनको अन्त्य गर्ने मागअनुसार पार्टीले सम्बन्ध बिच्छेदको स्वीकृति दियो । त्यसपछि पनि प्रकाश मानसिक तनावको स्थितिमा रहेको र बेला बेलामा अस्वाभाविक रुपले रक्सी सेवन गर्ने हुँदा घर, परिवार र पार्टी हेडक्वार्टरमै तनावको स्थिति बन्न थाल्यो । यसको सबैभन्दा ठूलो चिन्ता र पीडा आमालाई पर्नु स्वभाविक थियो । प्रेम विवाह र सम्बन्ध विच्छेदको प्रक्रियाबारे यसै पुस्तकमा रहेको प्रकाशको संक्षिप्त जीवनीमा चर्चा गरिएको छ ।

स्मरण रहोस्, मैले र मेरो परिवारले पहिलो संविधान सभापछि एकैसाथ पार्टीभित्र तीब्र अन्तरसङ्घर्ष र विभाजनको खतरा, सरकारभित्र नागरिक सर्वोच्चताका लागि उत्पन्न जटिल परिस्थिति र परिवारभित्र उपरोक्त प्रकारको तनावपूर्ण स्थितिको सामना गर्यो । संविधान सभाको दोस्रो निर्वाचनसम्म आइपुग्दा पार्टी अन्तरसङ्घर्षको टुङ्गो विभाजनबाट हुन गयो, सरकारभित्रको जटिलता मेरो राजीनामाबाट र घरभित्रको तनाव प्रकाशको पूर्नविवाह र अनुशासनको कार्बाहीबाट हुन पुग्यो ।

कार्बाही अवधिमा समेत प्रकाशले जसरी अनुशासनमा रही पार्टी, आन्दोलन, देश र जनताकै पक्षमा आफूलाई उभ्याइरहे, त्यसबाट परिवन्दले जे–जस्तो समस्याको सामना गर्नु परे पनि प्रकाशभित्र आफैंलाई सम्हाल्ने र सच्याउने असीम साहस रहेछ भन्ने तथ्य देखियो । पछिल्लो चरणमा प्रकाशलाई सकारात्मक वातावरण र हौसला प्रदान गर्ने कुरामा बीना मगरको निकै नै महत्त्वपूर्ण भूमिका रह्यो । यसैबीचमा प्रकाश र बीनाका तर्फबाट प्रणव दाहालको जन्म भयो र स्थिति क्रमशः सामान्यीकरण हुँदै गयो ।

यहाँसम्म आइपुग्दा प्रकाशमा निकै ठूलो परिपक्वता आइसकेको थियो । प्रकाशको त्यो परिपक्वताको सकारात्मक परिणाम सर्वत्र देखिन थाल्यो । पार्टी हेडक्वार्टरको सचिवका रुपमा पुनः जिम्मेवारी पाएपछि उसले प्रचार, प्रसार र सञ्चारको क्षेत्रमा, कार्यालय व्यवस्थापनको काममा, देशभित्र र बाहिर युवाहरुसँग सम्बन्ध बिस्तार गर्ने र परिचालन गर्ने काममा, खेलकूद क्षेत्रमा समेत प्रकाशको सक्रियता र दक्षता अभूतपूर्व र असाधारण रुपमा देखा पर्यो । वास्तवमा दोस्रो प्रधानमन्त्रीत्व कालमा जति सकारात्मक पहलहरु भए, तिनमा प्रकाशको यो परिपक्वता, सक्रियता र दक्षताको निकै ठूलो भूमिका रहेको थियो ।

३६ वर्षकै उमेरमा अनेक उतारचढाव, कमजोरी, आलोचना र जोखिमको सामना गर्दै प्रकाशले जसरी देश, जनता, पार्टी र आन्दोलनका लागि आफूलाई उभ्याइरहे, यो सामान्य कुरा होइन । पछिल्लो चरणमा पार्टी एकताको वातावरण निर्माण गर्न तथा निर्वाचनमा वाम गठबन्धनलाई विजयी गराउन प्रकाश समर्पित भएर लागेको अवस्था थियो । म निर्वाचन अभियानका सन्दर्भमा क. के.पी. शर्मा ओलीको निर्वाचन क्षेत्रमा सम्वोधन गर्न झापा गएको थिएँ, आमा सीता र छोरा प्रकाश मात्र लाजिम्पाटमा थिए । साँझमा सीतासँग कुरा पनि भएको थियो र स्थिति सबै सामान्य थियो । तर, बिहानै ५ बजे झापाकै बिर्तामोडमा ‘मर्निङ वाक’मा निक्लन लाग्दा एक्कासी हृदयघातका कारण प्रकाशको निधन भएको खबर प्राप्त भयो ।

प्रकाशको आकस्मिक निधनबाट देश, विदेशमा शोकको लहर फैलियो । लाजिम्पाट, नर्भिक अस्पताल, पेरिसडाँडा र आर्यघाटसम्म स्वतस्फूर्त रुपमा जनसागर उर्लिएर जसरी शोक यात्रामा सहभागिता भयो, यसबाट हामीले सोचेको, जानेको भन्दा बढी नै जन–विश्वास प्रकाशले आर्जन गरेको तथ्य प्रमाणित भइरहेको थियो । अन्ततः यही नै प्रकाशले देश र जनताप्रति, पार्टी र आन्दोलनप्रति गरेको योगदानको केन्द्रीकृत अभिव्यक्ति थियो । आफू मरेर पनि प्रकाशले पार्टी र आन्दोलनलाई जिताएर गएको बलियो प्रमाण थियो ।

तस्वीरमा क. प्रकाश दाहालः

Prakash Dahal, Prachanda, Mukti Ram Dahal
बायाँबाट क्रमशः क. प्रकाश दाहाल, पिता क. प्रचण्ड र हजुरबा स्व. मुक्तिराम दाहालको साथमा
Prakash Dahal with his family members
अाफ्नाे परिवारको साथमा क. प्रकाश दाहाल
Prakash Dahal, Renu Dahal, Ganga Dahal
क. प्रकाश दाहाल, अाफ्ना दिदीहरूको साथमा
Prakash Dahal in Sprots
खेलकुदमा क. प्रकाश दाहाल
Prakash Dahal in different roles
विभिन्न फरक भूमिकामा क. प्रकाश दाहाल
Prakash Dahal in production work ie Pig Farm
उत्पादन कार्य (बंगुर फार्म) मा क. प्रकाश दाहाल
Doctors at Norvic Hospital declaring Prakash Dahal's death.
क. प्रकाश दाहालकाे मृत्यु घोषणा गर्दै नर्भिक अस्पतालका चिकित्सकहरू
Dagbatti of Prakash Dahal by Comrade Prachanda
क. प्रचण्ड अाफ्ना पुत्र क. प्रकाश दाहालको पार्थिव शरिरमा मुखाग्नी प्रदान गर्दै
Chairman Prachanda and comrade Sita Dahal paying homage to Prakash Dahal
क. प्रचण्ड र क. सीता दाहाल क. प्रकाश दाहालप्रति हार्दिक श्रद्धाञ्जली अर्पण गर्दै
Homage to PRakash Dahal
क. प्रकाश दाहाल, हार्दिक श्रद्धाञ्जली

यो पनि पढ्नुहोस्ः

क. प्रकाश दाहालको संक्षिप्त जीवनी

सम्पूर्ण जीवन तिम्रै सपनाका निम्ति खर्चिनेछुः क. बीना मगर

म माअोवादीको निरन्तर लडिरहने एउटा योद्धा हुँः क. प्रकाश दाहाल

(अध्यक्ष प्रचण्डको यो अालेख क. प्रकाश दाहालको प्रथम स्मृति दिवसमा प्रकाशित स्मृतिग्रन्थबाट  साभार गरिएको हो।)